Overzicht |
|
Wat is schurft? | Hoe wordt schurft gediagnosticeerd? |
Wat zijn de symptomen? | Hoe wordt schurft behandeld? |
Hoe loop je een schurftinfectie op? | Hoe kan je een schurftinfectie voorkomen? |
Schurft, ook wel scabiës genoemd, is lang onder de radar gebleven, maar de ziekte komt tegenwoordig steeds vaker voor. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is deze hevig jeukende huiduitslag niet het gevolg van een gebrek aan persoonlijke hygiëne. Maar wat is dan wel de oorzaak? Hoe kan je een schurftinfectie nu precies herkennen? Wat is de beste behandeling? En hoe kan je het voorkomen?
Wat is schurft?
Schurft of scabiës is een besmettelijke huidziekte die veroorzaakt wordt door schurftmijten. Deze spinachtige parasieten paren op de huid en graven tunneltjes in de bovenste huidlagen, waar ze hun uitwerpselen achterlaten en hun eieren leggen. Daarop reageert het immuunsysteem met ontstekingen, waardoor de huid hevig gaat jeuken.
De mijten worden doorgaans overgedragen van persoon tot persoon via direct huidcontact. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is een schurftinfectie niet het gevolg van een gebrekkige lichaamsverzorging, maar het kan wel leiden tot ergere symptomen.
Wat zijn de symptomen?
De eerste symptomen verschijnen meestal twee tot zes weken na de infectie. Ze komen vaak voor in gebieden waar de huid bijzonder dun is: tussen je vingers en tenen, onder je oksels, rond je navel en tepels, in de genitale regio en aan je enkels.
Zo kan je schurft herkennen:
- Hevig jeukende rode huiduitslag.
- De jeuk wordt intenser bij warmte (bijvoorbeeld, wanneer je in bed ligt of onder de douche staat).
- In de aangetaste gebieden verschijnen kleine knobbeltjes en blaasjes.
- De onderhuidse tunneltjes zijn deels zichtbaar.
De incubatieperiode - d.w.z. de tijd tussen het optreden van de infectie en de eerste symptomen - is relatief lang met een gemiddelde van vier weken. Dit komt omdat de typische symptomen zich pas voordoen als de mijten zich voldoende hebben vermenigvuldigd onder de huid.
Scabiës crustosa
Een bijzonder zware vorm van schurft is de zogenaamde scabiës crustosa. Het komt uitsluitend voor bij mensen met een verlaagde immuniteit, zoals bij aids- of kankerpatienten, en bij mensen die al wat ouder zijn.
In vergelijking met een gewone schurftinfectie, zijn er bij scabiës crustosa veel meer mijten aanwezig onder de huid. Daarbij treden ook de volgende typische symptomen op:
- Huidirritatie over het hele lichaam
- Schilfers op de huid
- Op handen, vingers, ellebogen en voeten ontwikkelen zich dikke korsten
Scabiës crustosa jeukt over het algemeen niet en wordt op dezelfde manier behandeld als normale schurft. De behandeling duurt doorgaans wel wat langer. Bovendien is scabiës crustosa veel besmettelijker: zelfs een korte aanraking is al voldoende om besmet te raken. De persoon die behandeling uitvoert, moet een lichaamsbeschermende medische schort dragen, vandaar dat scabiës crustosa patiënten vaak in het ziekenhuis worden behandeld.
Hoe loop je een schurftinfectie op?
In de meeste gevallen vindt de infectie plaats via direct huidcontact. Gelukkig wordt schurft enkel overgedragen bij langdurig en intensief contact; iemand de hand schudden is dus niet gevaarlijk. Over het algemeen wordt schurft het vaakst overgedragen in openbare voorzieningen, zoals kleuterscholen, asielzoekerscentra en bejaardentehuizen, tussen gezinsleden en bij seksueel contact.
Schurftmijten kunnen niet lang overleven zonder hun gastheer. Daardoor is infectie via dekens, handdoeken of kleding vrij zeldzaam, maar wel mogelijk. Hoe meer mensen er namelijk in een kleine ruimte samenwonen, hoe makkelijker de mijten zich kunnen verspreiden en hoe groter het risico op een schurftinfectie wordt. Lichaamshygiëne daarentegen heeft nauwelijks invloed de infectie.
Let op: Mensen met een verlaagde weerstand hebben een hoger risico op schurft!
Hoe lang is schurft besmettelijk?
Schurft is een verraderlijke aandoening. Door de relatief lange incubatieperiode tussen de infectie en de eerste symptomen zijn de patiënten al besmettelijk voordat ze ziek worden. De ziekte wordt dus vaak onbewust doorgegeven, omdat het tot zes weken kan duren voordat de mijten zich onderhuids vermenigvuldigen en ongemak veroorzaken.
Zodra de behandeling is gestart, zijn de patiënten meestal al na één dag niet meer besmettelijk.
Hoe wordt schurft gediagnosticeerd?
Om een schurftinfectie op te sporen, moet de arts of dermatoloog eerst en vooral de mijten vinden. Dit kan op verschillende manieren verlopen:
- Met een soort lepel of kleefstrip wordt een stuk van de bovenste huidlaag van de aangetaste zone afgeschraapt. Op die manier heeft de dokter of dermatoloog een huidstaal om onder een microscoop te onderzoeken. Deze ingreep wordt ook wel een biopsie genoemd.
- Met behulp van een dermatoscoop onderzoekt de arts of dermatoloog de huid op mijten.
Iedere collectieve schurftbesmetting (d.w.z. meer dan één geval in een groepsomgeving) moet gemeld worden bij het Agentschap Zorg en Gezondheid. Dergelijke besmettingen vinden voornamelijk plaats op plaatsen zoals kleuterscholen, bejaardentehuizen of ziekenhuizen. Individuele gevallen van schurft en besmettingen onder gezinsleden hoeven niet gemeld te worden.